Bar

Voor de duur van de zwemles had ik geen dienst.

Ik haastte mij dus relatief lichtvoetig naar een naburige gelegenheid, zo'n kunststofparadijs waar de hygiëne van afspat. Maar de barista was een ferme, ooglijke jongeman met brede schouders. Hij wekte vaag wat dartele gevoelens, die echter meteen werden gesmoord in moederlijker neigingen. (Voor jeugdige gedachten was ik ook domweg te moe, door die waterpokkenhistorie, waarvan ik de geestelijke littekens nog lang zal dragen.)

Terwijl ik me met kleine slokjes te buiten ging, keek hij uit het raam. 'Kijk dat nou toch. Allemaal chagrijnige rotkoppen. Faccie di merda. En het is lente, nota bene,' zei hij, met meer walging dan ik van hem had verwacht. 'Allemaal ontevreden. Dat komt zeker door de televisie. Allemaal kwaaie prinsjes.'
Hij keek me oprecht verontwaardigd aan.
'Ze willen niet meer. Het kan ze niks meer schelen. Werken? Echt wérken? Die willen allemaal op een kantoor met niks te doen en een leuke bijverdienste. Ma che tristezza. Leer mij de Italianen kennen. Ja, ik ben er zelf ook een. Maar als het kon, ging ik er vandoor.'
Zijn blik werd peinzend.
'Naar Australië misschien, of naar Canada. Maar ja. Dan kan ik daar gaan doen wat de Polen en Roemenen híer doen. Raar toch. Ze hebben gelijk ook, die extracomunitari. Die doen gewoon wat er moet gebeuren. En al die afgestudeerde mammoni van ons zitten zonder werk. Waarom studeren ze dan?'
Ik wist het ook niet.
Hij begon de koffiemachine door te spoelen. Over zijn schouder voegde hij nog toe: 'Ik kan m'n moeder natuurlijk niet alleen met die ouwe van mij laten zitten. Zeg nou zelf. Maar anders wist ik het wel.'
Een heer op leeftijd kwam binnen, en bleef voor de bar staan met de houding van iemand die geen hoop meer heeft. 'Ciao, Luigi,' zei de barman lusteloos. 'Hoe gaat het?' 'Male,' gromde de heer. 'Ik heb al vijf dagen niet gescheten.' De barman keek er niet van op.

Ik ben nog maar een beetje gaan kijken naar het zwemmen van mijn arme schapen, die in dit land moeten opgroeien. Ze poepen prima, dat wel.