woensdag 7 maart 2012

Traffico

Nog iets dat ik dacht te weten over Italianen: ze rijden als gekken. Maar zoals bij alle vooroordelen blijkt dat in werkelijkheid net iets genuanceerder te liggen. Na jaren van veldstudie heb ik vastgesteld dat Italianen onmiskenbaar als Italianen rijden.

De duurbeklede zakenman die hands full telefoneert bij tweehonderd en een inhaalmanoeuvre, in een bocht. De vadsige trucker die in fondo de kwaadste niet is. De verbitterde dame van zekere leeftijd die principieel voor niemand uitwijkt (des te onbuigzamer als het een non betreft). De negentigjarige die - letterlijk - doof en blind is voor de toeterende file in zijn kielzog van twintig kilometer per uur. De tweewielige wespen die altijd rechts inhalen als je net wilde afslaan, en de fietser die, kennelijk levensmoe, je zonder licht of reflector in het aardedonker op een provinciale weg de stuipen op het lijf jaagt.

En dat raast en reest allemaal van 's morgens vroeg tot 's avonds laat over gebrekkig geplaveide eenbaanswegen, rakelings langs rijen potige platanen die al eeuwenlang niet meegeven. Allemaal met een opmerkelijke doodsverachting en een klaarblijkelijk onverwoestbaar vertrouwen in de goede afloop.

Misschien is het iets rooms. Van hogerhand wordt bepaald of en hoe je vergaat, en sporadisch kerkbezoek en af en toe een schietgebedje ontslaan je verder van elke eigen verantwoordelijkheid voor je lot.
Of misschien is het de politiek. Van hogerhand wordt bepaald dat de wereld een onbegrijpelijke warwinkel is, het overleven van de talloze obstakels een kwestie van geluk, en persoonlijke invloed nihil. Beide lijken te leiden tot een zuidelijk fatalisme waar wij noorderlingen maar moeilijk aan kunnen wennen.

Hoe het ook zij, ik moet wel. Ik ben indertijd zonder rijbevoegdheid naar Italië gekomen en heb die hier, na enige bureaucratische worstelingen, voor het eerst verworven. Na een ietwat lachwekkend theorie-examen, drie rijlessen van een half uur en tien minuten afrijden, werd mij ter plekke - ecco! - een kant en klaar Italiaans rijbewijs uitgereikt.

Ik was de rest van de dag geweldig opgewonden, maar dat had met dat rijbewijs niets te maken. Ik had die ochtend juist een zwangerschapstest gedaan, en je begrijpt, enfin.

Bovendien was ik jarig en had mijn landman wéér geen offer in cadeauverpakking gebracht.

Maar daar kunnen de Italianen niets aan doen. Dat ligt gewoon aan hem.




5 opmerkingen:

  1. Haha, wat een mooi verhaal. Mijn man en ik zijn ooit op Sicilië geweest en hadden voorgenomen nooit met de auto door Palermo te rijden vanwege de rijkunsten van Sicilianen. Op een gegeven moment zaten we dus toch in Palermo. Met z'n zessen naast elkaar op een tweebaansweg. Shocking! We waren erbij gebaad om precies zo te rijden als een Italiaan: Onbuigzaam en brutaal. Achteraf hebben we enorm gelachen. Maar wat een stress!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Oei, dat van dat offer is wel een beetje verdrietig....

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ergste rijnachtmerrie tot nog toe: rijden in Rome. Gelukkig was 't augustus en was de stad leger dan normaal ...

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ach, dat is niets vergeleken bij het verkeer in Indonesië: het is daar zowel stilstaand als rijdend een complete waanzin.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Haha, ik heb ooit eens gesteld dat een straat oversteken in Rome gelijk staat aan zelfmoord.

    BeantwoordenVerwijderen

Feedback, van welke aard dan ook, is welkom. Try me.